zondag 13 juni 2010


ZUIDWAARTS

Sigüenza, daar was ik en schreef ik mijn laatste blog. Inmiddels ben ik vier etappes verder en bijna op de helft van mijn reis qua tijd en over de helft als het om de afstand gaat. Ik maak een rondje Spanje, mijn eigen vuelta. Gisteren in Salorino “thuisgekomen”. Hier neem ik de tijd neem en vind ik de lust om ervaringen op te schrijven en te delen.
Ik pak de draad op in het mooie Sigüenza dat ik net zo terugvond als ik het mij herinnerde. Ik blijf er één koude en regenachtige dag. Wandel door de Calle Mayor die van het kasteel steil naar beneden loopt en waar beneden de kathedraal haaks op staat. Er bevind zich een zij-ingang zodat je, als je het op een lopen zet in de Calle Mayor en niet bijtijds kan afremmen, je zo de kerk binnenstuift. De straat is zo breed dat er net een auto doorheen kan (goeie oefening in jezelf plat drukken tegen de muur) met aan beide zijden oude en door de tijd verweerde huizen, kerken en kleine kloosters. Ik drink uitgebreid koffie bij de pasteleria, koop een El Pais die ik op een bankje in het park uitgebreid doorneem, bezoek de kathedraal en schrijf mijn vorige blog. Een heerlijke ontspannen dag.

Zesde etappe: Valencia.

Naar het licht van Sorolla

Daar gaan we weer, de Prius en ik, eerst over een tweebaansweg naar Teruel. We hebben er samen zin in. De zon schijnt, de raampjes open en met 90 km per uur rijden we alleen op de weg. Ergens onderweg, in een dorp waarvan ik de naam al weer vergeten ben, parkeer ik de auto voor Bar Madrid. Prachtige naam in dit niemandsland. De eigenaar staat op de stoep voor de ingang tegen de deurpost geleund en kijkt belangstellend toe hoe ik op de enige parkeerplek, vlak voor zijn piepkleine terrasje, de auto neerzet. Hij vind het goed. Ik ben zijn enige klant en hij serveert de koffie met animo op de bar. Zet de tv wat zachter en voert een luidruchtig overleg met de kokkin (ze had een wit mutsje op). Voor de koffie vraagt hij €1,10.

Teruel, tijd om af te stappen en te lunchen. Het is mijn eerste kennismaking met de stad. Het centrum ziet er prachtig uit en er wordt druk getrouwd. Bruidsparen en familie elegant in het lang uitgedost, fotografen en …… vuurwerk. Het is twee uur in de middag en de zon schijnt. Ik zwerf door de binnenstad op zoek naar een terras en eten. Nou is het zo, dat het wat mij betreft met een stad klikt of niet. Als het klikt vind ik meestal snel wat ik zoek en heb ik het er naar mijn zin. Als ik me er echter minder op mijn gemak voel en de klik uitblijft, raak ik mijn intuïtie kwijt en kan ik vervallen in besluitenloosheid. Uiteindelijk maak ik dan een rationele keuze waar ik bijna altijd spijt van krijg. En dat is precies wat me overkomt in Teruel. Ik eet er smakeloos op een ongezellig terras. De oude binnenstad is prachtig en heel mooi gerestaureerd. Iets te mooi naar mijn smaak, waardoor het een Disney-achtige uitstraling krijgt.

Het laatste stuk gaat over de snelweg naar Valencia. Het is warm geworden en in de stad zie ik de thermometer op 29C staan. Het is er hartstikke druk en het verkeer gaat met grote snelheid over de brede boulevards. In het stadshart is het voornamelijk eenrichtingsverkeer. Met het nodige geluk en een kleine omweg vind ik mijn hotel dat middenin het centrum staat. Ik ben blij dat er een parkeergarage is, want parkeren op straat lijkt hier zo goed als onmogelijk.
Snel ingeboekt. Gewapend met een plattegrond loop ik de stad in. Ik sta vrijwel direct voor het vrolijkste station dat ik ooit gezien heb. De lichtgele Jugendstil gevel is smaakvol gedecoreerd met appeltjes van oranje en oranjebloesem. De centrale hal is adembenemend mooi. Kleurrijk, vol met details en tegeltableaus. Wat een juweel. De associatie met aan het licht en de levensvreugde in de schilderijen van Sorolla is er meteen. Ik maak veel foto’s en kan er voorlopig geen genoeg van krijgen.

Geen opmerkingen: