amazing.bz

ZUIDWAARTS

In de hemel zwemmen vissen in de chocolade.

Vierde etappe: Pau

Buiten is het fris in Vallieres. Als ik vertrek glinsteren de bomen en struiken nog van de regen. De thermometer in de auto laat 15C zien en zo voelt het ook. Onderweg naar Pau wisselen buien en zon elkaar af en stijgt de temperatuur naar 24C. Het lijkt erop dat de zomer zich niet zomaar laat verdrijven.

Mijn hotel ligt aan de rand van het centrum waarvan het hart in10 minuten te voet bereikbaar is. In mijn herinnering, ik ben er jaren geleden al eens geweest, ligt aan de overkant van het centrale plein een boulevard met een prachtig uitzicht op de toppen van de Pyreneeën. Dát wil ik nog een keertje zien. Het is een makkelijke route is: rechtdoor de rue Montpensier uit, het grote plein met de restaurantjes en brasserieën oversteken en dan ben ik er. Als ik mijn hotel verlaat betrekt de lucht. Even overweeg ik om terug te gaan en een paraplu te pakken, maar ach, het zal allemaal zo’n vaart niet lopen. Bovendien is het een klein eindje wandelen. Tja, zo gaat dat dan.

De straat is smal en op de trottoirs staat het afval aan de rijweg opgestapeld. Kartonnen dozen, verpakkingsmateriaal en bundels kranten.
Gele zakken met plastic afval zijn er naast gezet. De vuilnisman moet kennelijk nog komen. Het is een prettige wandeling. De straat loopt iets naar beneden en voert langs grote en kleine etalages van uiteenlopende winkels. Als ik halverwege ben spied ik nog maar eens naar de lucht. Het word wel erg donker en even later voel ik een paar druppels. Het stelt nog weinig voor. Plotseling, wanneer ik bij een rood voetgangerslicht sta te wachten, begint het te spoken. Vanuit de stilte komt de storm en een gierende wind rukt binnen enkele seconden kartonnen dozen uit elkaar en laat kranten massaal door de lucht vliegen. De mensen om me heen houden afwerend hun armen omhoog en vluchten als de wiedeweerga naar een schuilplaats. Ik doe hetzelfde want behalve dat het door de wind link is geworden valt het water bij bakken uit de hemel. Het bliksemt en dondert en de temperatuur is in korte tijd voelbaar gedaald. Ik krijg het koud en schuil onder een zonnescherm dat heftig in beweging is door de wind. Aan de overkant zie ik zo’n scherm loskomen dat dronken heen en weer begint te zwaaien. Ik speur naar een betere schuilplaats en verderop in de straat zie ik een poort. Ik hol er heen en ben meteen drijfnat. De andere wandelaars zijn verdwenen in winkelportieken, er is geen verkeer meer en op straat is het een grote puinhoop aan het worden. Mijn schuilplaats blijkt een onderdoorgang voor auto’s te zijn waardoor je op het erachter gelegen privéparkeerterrein kan komen. De wind jaagt er doorheen maar het is er droog. Hoelang het noodweer heeft geduurd kan ik moeilijk vaststellen. Op mijn reizen laat ik de tijd thuis achter. Ik schat dat het na een kwartier tot twintig minuten begint af te nemen. Er blijft een motregentje over. Ik wacht nog even en als de wind gaat liggen waag ik me weer op straat. Het is een chaos van zakken en papier. Hier en daar gutst het water uit losgelaten regenpijpen of van daken naar beneden. Ik laveer zo snel mogelijk naar het centrale plein en zoek een eetgelegenheid De meeste horecatentjes zijn aan het sluiten of zien er verlaten en donker uit. Op een binnenplaatsje lokt een bord met de mededeling dat het restaurant open is tot 23.00 uur. Het draagt de alliterende naam Ciel et Chocola. Een crêperie? Als ik binnen stap wordt mijn blik getrokken naar een grote bak met ijskruimels met daarop een flinke sortering vis en schelp- en schaaldieren ligt. Het verband tussen de naam en het aanbod ontgaat me volledig, maar de vis is vers en smaakt uitstekend.

Op de terugweg zie ik de mannen van de vuilnis druk aan het werk om het karton en papier van de weg te krijgen. Het plastic laten ze liggen. Kennelijk wordt de boel gescheiden ingezameld.
Er ligt en staat veel en het is allemaal zwaar van het vocht. Dat is flink buffelen. Als ik ze passeer houden ze even op zodat ik een vrije doorgang heb. Ze verlenen me de passage met een brede armzwaai. Charmante jongens, die Fransozen.