amazing.bz

ZUIDWAARTS

Negende etappe: Salorino

De afstand Llerena – Salorino is te overzien. Over de Autopista zou ik er snel kunnen zijn. Ik kies echter voor binnendoortjes en koffie drinken in Záfra, wat mij betreft de mooiste van Extremadura. Vanaf Merida volg ik onbekende weggetjes naar S dat een verse ervaring gaat worden. Ik heb acht dagen geboekt bij een bed & breakfast om er te gronden en de energietank weer helemaal vol te laden.
Mijn onderkomen staat bekend onder de naam Casa Las Holandes en de ontvangst door Lucia en Jasper is Hollands hartelijk met rozen op mijn kamer. Ze helpen me de bagage naar de bovenverdieping te sjouwen, waar ik resideer. Zo voelt het ook. Het is een oud huis dat in vroegere tijden vast al allure heeft gekend. Hoge plafonds, dubbele toegangsdeuren, dikke muren. En alles mooi en duurzaam gerenoveerd, mede door de eigenaars.
’s Avonds eet ik mee op de patio. Behalve verbouwen koken ze allebei uit de kunst. De maaltijden zijn smakelijk en iedere keer een verrassing. Het is prettig dat ze de mogelijkheid bieden om aan te schuiven, temeer daar er in de directe omgeving weinig restaurantjes zijn. Als het warmer wordt staat de tafel in de tuin gedekt, die voor mijn gevoel parkachtige afmetingen heeft. Behalve bomen, struiken, vijvers is er nogal wat buitenkunst te bewonderen. Lucia doet aan beeldhouwen en haar eigen werk is er te bewonderen. Daarnaast is er aangekocht werk van andere kunstenaars te zien. Er valt van alles te ontdekken. Iedere dag zie ik wel iets nieuws dat me nog ontgaan was. Ook in huis is veel te zien.
Jasper heeft het tuinontwerp gemaakt en is dagelijks bezig met de uitvoering. Er zitten veel rotsen vlak onder de grond en verder is de bodem weinig vruchtbaar. Een hele klus om er zoiets moois en spannends van te maken.
Tijdens het natafelen leert Jasper me over de vogels uit de streek en zo kan ik nu horen of er een Hop in de buurt is, ken ik de kleuren van de Bijeneter, heb ik heel veel Wouwen en Vale Gieren op de thermiek zien zweven. In de vijver zitten kikkers en volgens Jasper leven er slangetjes en andere reptielen in de tuin. Daar zie ik ze niet, maar op één van mijn tochtjes kronkelt er een flinke slang over de weg.

Salorino is een vlekje op de landkaart en een stil dorp. Af en toe verscheurt de overbuurvrouw de stilte door luide conversatie met iemand die voor de dichte deur staat. Dat is het enige wat ik hoor, één of twee keer in de ochtend. En af en toe hoor ik de klok in de kerktoren, waar natuurlijk ooievaars op nestelen. Er wonen een paar honderd mensen. Een enkele keer word ik op straat aangehouden door een dorpsbewoner die informeert of ik bij Lucia en Jasper logeer. Ze zijn er vriendelijk en nieuwsgierig.
Het kost een kwartiertje om door het dorp naar beneden te wandelen, langs de kerk, twee kroegjes, een enkele winkeltje tot het benzinestation langs de provinciale weg. Daar zijn kranten te koop en er is een koffiehoekje met lekkere café con leche. Via een zandpad loop ik weer omhoog.

Als ik arriveer in Salorino zit het weer in een koudedip. In Llerena regende en onweerde het en onderweg hing er hier en daar een dikke zwarte wolkenmassa. De eerste twee dagen zijn nog wat fris maar daarna komt het warme weer terug en ontbijt ik ’s morgens buiten op het dakterras dat achter mijn kamers ligt. Het is er heerlijk en ik ben blij dat de lange zomer nog voor me ligt als ik weer thuis zal zijn, zodat ik dan ook nog veel ochtenden op mijn dakterras in Dalfsen de dag kan beginnen.
Ik breng mijn dagen zoet met kleine uitstapjes, zoals een ritje naar Cáceres, een bezoekje aan Marvao (net over de Portugese grens) en maak wandelingetjes door de omliggende dorpen. Maak wat schetsjes, neem foto’s, lees, schrijf en dat alles in een traag tempo. En zo vliegen die acht dagen om. Tijdens mijn laatste maaltijd cirkelt er een grote zwerm vale gieren boven de tuin. Ze zitten hoog in de lucht maar allengs komen ze dichterbij. We kijken ernaar door Jasper’s kijker. Uit zijn reactie krijg ik de indruk dat dit een buitengewone ervaring is, zoveel vale gieren zo dichtbij. “Ze komen afscheid van je nemen” grapt hij.

Als ik vertrek, nagezwaaid door mijn gastheer en gastvrouw realiseer ik me dat ik mijn oude energie voel en geïnspireerd ben om straks thuis allerlei zaken op te pakken. Onderweg evalueer ik hoe het me bevallen is om langere tijd op één plek te blijven en hoe ik dat elders in Spanje vorm zou kunnen geven.