amazing.bz

ZUIDWAARTS

7E etappe: Malaga

Gloeiend is het onderweg. Als ik ’s morgens om negen uur Valencia verlaat staat de thermometer al op 24C. De koudegolf van een paar dagen geleden is afgedropen en heeft, naast veel wateroverlast, een witte muts op de Sierra Nevada gelegd. Hij tekent zich scherp af tegen de strakblauwe lucht. Mooi en verrassend bij deze temperatuur.
Onderweg zie ik overal bloeiende brem en oleanders in alle kleuren tussen wit en rood. De takken buigen zich over de vangrail, zwaar van de bloemen. Is het hier nou lente of zomer?
In Malaga weten ze het ook niet meer. Als ik om zes uur ’s avonds aankom is het 34C in Malaga. De plotselinge hitte is ongewoon voor begin juni. Mensen lopen te puffen en ik voel me er door neergedrukt. Ik beweeg me in een traag tempo gedurende de zeven dagen dat ik er ben.



In de Villa Guadelupe word ik hartelijk en gastvrij ontvangen. Ik krijg de kamer waar ik om gevraagd heb en geniet alle dagen van mijn terras en het formidabele uitzicht over de stad, de bergen en de zee. Dit alleen al maakt mijn verblijf de moeite waard. Ik kan er uren zitten en alleen maar kijken, gedachten laten komen en weer laten gaan. Soezen in de warmte en ervaren dat het leven goed is.



Alex is een gastvrije eigenaar die er alles aan doet om het mij naar de zin te maken en zijn broer Amador kookt de sterren van de hemel. De villa ligt boven op een bergje. Op één van de dagen wandel ik naar omlaag over de kronkelende en steile Calle Bornéo. Beneden, aan de Avenida vind ik wat winkeltjes en twee cafetaria. Ik koop er mijn krantje en drink er koffie. Stap op de bus naar het centrum van de stad, sla wat drogisterijdingen in, hap wat tapas weg, drink wijn en water. Kortom, mijn dagen zijn gevuld met onbekommerd bezig zijn.

In de stad zie ik ze opnieuw, de “blauwe bomen”. Nooit eerder tegengekomen en ik heb geen idee hoe ze heten. Prachtig vind ik ze met hun blauwpaarse klokjesbloemen die hier en daar in een dik tapijt op de grond liggen. Naast het hotel staat ook zo’n boom en ik vraag Alex naar de naam. Hij krabt verlegen op z’n hoofd en heeft geen idee. Hij raadpleegt zijn broer, de ontbijtdame en een kamermeisje, maar iedereen schudt ontkennend zijn hoofd. In de stad vraag ik het aan winkelende dames en winkelmeisjes. Het levert een hoop onderlinge discussies op maar het antwoord blijft uit. Een taxichauffeur wordt zelfs kwaad. Hij vindt het rotbomen waar je niks aan hebt. Ze geven geen schaduw, hebben geeneens blad en elke ochtend moet hij zijn auto schoonmaken omdat die vol met bloemen ligt. Tja.
Ik krijg iets hardnekkigs over me en besluit er nu echt werk van te maken. Wie o wie kan me helpen? Dan ontwaar ik het Oficina de Turismo. En ja hoor, daar weten ze het. Het zijn Jacaranda’s. Ik ken de naam uit de boeken van Garcia Marques. Nu heb ik daar een prachtig beeld bij gekregen. En dat ze geen bladeren hebben klopt ten dele. Die komen pas na de bloei.


Sharon en Leanne, moeder en dochter, komen uit Canada. Om precies te zijn uit Halifax. We zijn om ongeveer dezelfde tijd in Villa Guadeloupe aangekomen en vertrekken op dezelfde dag. Zij hebben een flinke jetlag en ik ben toch wel behoorlijk moe.
Ze trekken er met z’n tweeën steevast op uit: Sevilla, Granada, Cordoba, Ronda. En iedere avond bij het dessert vertellen ze me luidkeels over hun verbazende ontdekkingen. Ze zijn voor het eerst buiten hun landsgrenzen en ik kan me hun verbijstering en verwondering wel voorstellen. In Spanje is alles anders, aldus hun conclusie.
Leanne heeft een iPad die, volgens haar moeder, aan het rechthand is vastgegroeid. Ze is er vol van en enthousiast over. Ik mag hem uitproberen en nadat ik er een half uurtje mee gespeeld heb lijkt het me inderdaad een prettig apparaat om op reis mee te nemen.
De avond voor hun vertrek evalueren we hun weekje Spanje. Ze hebben het als heel bijzonder ervaren en realiseren zich dat er nog veel meer te zien is. Ze zeggen te gaan huilen als ze afscheid nemen en dat daarom dus niet willen doen. Als we uit elkaar gaan nemen ze toch afscheid en ja hoor, daar komen de waterlanders.
Fascinerend




Terugkijkend op een week in Malaga zie ik dat door het “zalig nietsdoen” mijn batterij weer begon op te laden. Dat is mooi want dat was precies mijn bedoeling.