amazing.bz

ZUIDWAARTS

Hoera, ik ben in Spanje

Vijfde etappe: Sigüenza

Eerst doe ik de kamersleutel uit Vallieres in Pau op de post. Hij zat nog in mijn broekzak.
De zon schijnt en alle troep op de stoep is opgeruimd. Op het postkantoor staat een flinke rij mensen. Ik sluit me aan. Dat gaat wel even duren. Er komt een man binnen met een flinke envelop in zijn hand. Hij loopt naar een kastje in de muur. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Wat is dat voor apparaat?! Hij legt de envelop neer, kijkt, gooit wat klein geld in het kastje en er komt vers gedrukte zegel uit. Dat lijkt me een boeiend experiment. Ik verlaat de rij. Verdraaid, er zit bovenop het kastje een weegschaal! Ik leg mijn bolle envelop erop en dan kan ik op een touchscreen kiezen tussen gewone of priority post. Ik kies voor het laatste. Het bedrag wordt zichtbaar. En ja hoor, zodra ik heb betaald komt er een versgedrukte waardezegel uit het apparaat. Geweldige vinding. De envelop past net door de sleuf in de brievenbus. Adieu Pau.

Het landschap is aantrekkelijk onderweg naar Oloron Ste Marie. Deze route door de bergen is nieuw voor mij. Oloron, tijd voor een kop koffie. Daarna gaat het omhoog met veel bochten over smalle wegen. Hangend achter een Spaanse tankauto, die het rustig aandoet, kan ik ontspannen om me heen te kijken. Het is er prachtig. Wollige bermen vol wilde bloemen en af en toe zicht op bergtoppen met een flink pak sneeuw. Ik heb de autoraampjes open staan en voel hoe de temperatuur daalt. Lekker fris. De pas van Somport is dicht. Logisch met al die sneeuw. Vlak voor de tunnel lukt het me mijn voorganger in te halen. Wel fijn, nu heb ik tenminste ruim zicht. De tunnel de Somport blijkt een mooi afgewerkte en goed verlichte meanderende doorgang te zijn. En heel lang en heel stil. Circa 16 kilometer met één tegenligger. De tankwagen achter me is al vrij snel uit het zicht verdwenen. Wat een rust.
Als ik het daglicht dichterbij zie komen zingt het in mijn hoofd: ik ben in Spanje! Iedere keer als ik dit land binnenkom maakt zich een groot en blij gevoel in mij los. Ik neurie een samba uit Orfeo Negro en ben gelukkig.
De afdeling is lang en praktisch zonder verkeer. Voordat ik er erg in heb rij ik Jaca binnen. Ik parkeer de auto in het centrum en loop de zon en de stad in. Ik ontdek dat Jaca een mooie oude binnenstad heeft. Uitnodigend om verder te verkennen maar vandaag ga ik door. Wie weet op de terugweg?
Mijn route loopt via Huesca en Zaragossa. Bij de laatste stad komen veel wegen samen en is het druk. Zodra ik de weg naar Madrid op buig neemt de verkeerintensiteit weer af en kan ik ongestoord op de cruise controle verder rijden. De laatste 12 kilometer van vandaag voeren me door het binnenland en ik zie de Moorse burcht al liggen, boven op een heuveltop. Daar staat mijn bed. Even later stuur ik de auto langzaam over de keitjes door de grote oude poort. Er is nog net één plaatsje binnen de muren om te parkeren. Ik open het raam in de metersdikke muur van mijn kamer en kijk over het stadje en het voorplein naar de heuvels rondom. Op de binnenplaats is een terras. Daar werk ik mijn aantekeningen bij. De zon is weg, het wordt hier fris op 1200 meter hoogte. Als de wolken roze kleuren ga ik naar binnen en lees genoeglijk mijn boek in de bar.