amazing.bz

ZUIDWAARTS

De achtste etappe voert westwaarts.

Llerena: op de grens van Andalusië en de Extremadura

De reis erheen is mooi en deels onbekend. Vanuit Malaga steek ik binnendoor naar Antequera. Ik doorkruis een woest gebied met klimmen en dalen en ben alleen op de weg, die hier en daar is weggespoeld in de afgelopen winter. Grote brokken asfalt liggen aan de zijkant op elkaar geschoven. Daar waar het eerder heeft gelegen is nu zand en steentjes. Steeds opnieuw staan er waarschuwingsborden. En dat helemaal voor mij alleen, zo lijkt het. Op de Puerto de Torquel is het uitzicht uitzichtloos. De verten verdwijnen in een wazig blauw en vaag tekenen de contouren van berggebieden zich af. Ik stap uit en hoor de wind suizen. Grote roofvogels scheren hoog over me heen, hun vleugels eindigend in verenvingers.
Behalve de weg is er helemaal niets. Geen uitspanning, geen mensen en geen verkeer. Ik blijf er even zitten en kijk naar mijn schaduw.
In Antequera lunch ik bij de Parador. Ik heb hier fijne herinneringen liggen die ik voorzichtig oppak. Je weet het maar nooit, herinneringen kunnen mij zomaar in een andere stemming brengen. Maar deze keer blijft het positief. De Parador heeft zich vernieuwd en zich van zijn donker houten interieur ontdaan. Een strakke, moderne en lichte ruimte is overgebleven. Wel even wennen.
Het grootste deel van de tocht naar Llerena moet nog komen en gaat door de Sierra del Norte de Sevilla, een voor mij onbekend gebied. Ik verwacht droogte en dorheid en krijg groen en sappig landschap in het begin en later kom ik in beschermd bosrijk natuurgebied. Opnieuw klimmen en dalen, met kleine dorpjes die me gas doen terugnemen. Ik heb de tijd en zit te ontspannen achter het stuur.

Achter in de middag vervoeg ik me bij de receptie van de Hospederia, midden in het stadje/dorp. Ik slaap er twee nachten, wandel er rond, lees en laat de tijd weglopen.
En Llerena?

Een dorp vol oude mannen
Drinkend en pratend
Ooievaars die klepperen

Of ook

De ongerenoveerde
Plaza Mayor
Wit middelpunt in leegte