maandag 8 juli 2013

Langzaam als een slak op weg naar het zuiden

Heerde - Wezep - Roosendaal - Antwerpen - Brussel Noord - Tournai oftewel Doornik.

Met de fiets in de trein op weg naar de aftrap.

Onderweg wordt het steeds gezelliger. Tussen Rotterdam en Roosendaal zit ik samen met een Marokkaans gezin in het fietscompartiment: 3 broers en hun mama. We raken aan de praat over mijn fiets en waar ik naar toe ga. Madrid. Ze kijken met ongelovig aan. 
Ze zijn onderweg naar Marokko naar Rabat. De oudste kijkt voortdurend op zijn horloge. Ze vragen zich af of ze hun aansluiting naar Brussel airport zullen halen. Mama vertrouwt er op dat het wel goed komt. We praten wat over ditjes en datjes als de oudste zoon 
- Mevrouw, eh het is misschien wel brutaal, maar eh, hoe oud bent u? - 
De mama begint te sissen, zegt op boze toon iets in het Marokkaans tegen haar zoon en verontschuldigt zich. Ik vind het wel amusant en kan me voorstellen dat de jongen informatie zoekt om wat hij ziet en hoort te kunnen rijmen. 
- Oké, als jij mij zegt hoe oud jij bent zal ik antwoord geven op je vraag. Ik ben 16 en mijn broer is 14 en mijn kleine broertje is 11. En u? Ik ben 72 - Er valt een doodse stilte. De jongens laten hun onderkaak hangen. 

In de stoptrein naar Antwerpen zit een heus fietsenschuurtje verstopt. De conductrice ziet mij naderen en wenkt haar te volgen. Ze doet een deur open en vraagt me de bagage van de fiets te halen. De entree naar het schuurtje zit op 60 cm hoogte zonder treeplank. Hoe ga ik dit doen? Wat de conductrice betreft ga ik helemaal niets doen. Zij pakt mijn fietstassen en schuift die naar binnen. Dan pakt ze mijn voorwiel en klimt via een paar uitstekende richels met het wiel naar binnen. Ik houd ondertussen het achterste deel zo hoog mogelijk. Met een ferm gebaar zet ze het rijwiel in de heuse stalling. Dan werk ik me ook in het schuurtje en ga twee rijtuigen verder in de 2e klas zitten. Met enige vertraging vertrekken we. 
Op een van de stationnetjes stappen 4 puberjongens in. Als de kaartjes worden gecontroleerd blijken ze zonder in de trein te zitten. De conductrice blijft er stoïcijns onder. Dat is dan vier euro en twaalf euro boete. Ja hé, dat hebben niet. Ook goed, geef me dan jullie identiteitskaart dan stuur ik de boete naar je huisadres. Wordt wel duurder. Hoeveel? Er komt nog 20 euro bovenop. De brutaalste van het stel verklaart zijn identiteitskaart niet bij zich te hebben. Dan grijpt ze naar haar telefoon en begint een nummer in te toetsen. Ik bel nu de politie die jullie op het volgende station gaat arresteren. Ze twijfelt geen enkel moment en de jongens krijgen het benauwd.  Eentje tovert een 20 euro biljet te voorschijn. De rest volgt. Ze schrijft de kaartjes uit, knipoogt naar mij en incasseert. Als ik in Antwerpen uitstap staat mijn fiets al op het perron met de fietstassen er keurig naast.