NOORD tot NOORD OOST (11)

Wakker worden in een onbekende stad scherpt mijn zintuigen. Ik lig nog in bed en luister naar het geluid op straat dat opklinkt tegen de gevel. Het is licht en warm. Het duurt even. Dan dringt het tot me door, Sint Peterburg. In het Russisch valt de s weg in de naam. Peteri stond er op het vertrekbord in Helsinki. Vind ik ook lieflijk klinken.
Ik blijf nog even liggen om lekker langzaam wakker te worden. Ik ben gisteren tegen middernacht in mijn hotel gearriveerd. Vol met indrukken en, hoewel vermoeit, erg wakker. Tegen de tijd dat ik in slaap viel was de nieuwe dag al een paar uur oud. Hier althans, want inmiddels leef ik twee uur vroeger dan jullie, mijn trouwe lezers.
Het vertrek uit Tallinn raakte me. Ik zag het langzaam naar achteren verdwijnen, wat optisch bedrog is. Ik ging natuurlijk vooruit, over de Finse Golf, op weg naar Helsinki. Het was een zonovergoten vaart over een zee, zo glad als een spiegel. Achter een cappuccino en een flesje mineraalwater in een gemakkelijke stoel in één van de lounges vroeg ik me plotseling af waarom ik zo nodig naar Sint Petersburg moest. Een gevoel van vermoeidheid viel als een zware deken over me heen. Een voorgevoel dat het daar wel eens net zo zou kunnen zijn als in Riga, nam bezit van me. Jakkes. Wat houdt me tegen om in Helsinki te blijven, lekker een aantal dagen helemaal niks, lang slapen, beetje hier en daar zitten. Misschien een paar extra Engelse of Amerikaanse boekjes kopen. Wat zou met dat extra kosten? En wat zou ik missen? Ik dommelde in een soort halfslaap weg. Even later was ik klaar wakker. Terwijl ik het bovenste buitendek op stapte, stapte ik ook uit mijn geweifel. Ik ga lekker naar met de trein verder naar het oosten.
Helsinki zag er gezellig uit en het station was een verademing. Adequate snelle service bij het reserveren, lekkere en gezonde broodjes en betalen met Euro’s. Alsof ik weer thuis ben.

De trein, een intercity, vertrok precies op tijd en kwam ook precies op tijd in Peterburg aan. Daar viel de regen met bakken uit de hemel, terwijl in het westen de hemel nog roze gekleurd was van de ondergaande zon. Het was 23.15 uur. Met de taxi naar mijn hotel.

Nadat ik al wakker wordend een plannetje had gemaakt voor vandaag ben ik na het ontbijt de straat op gegaan. Doel: vind het toeristenbureau. En doel gehaald? Volgens mij bestaat zoiets hier niet. Conclusie: in Rusland zijn veel dingen anders georganiseerd dan elders.
Wel gehaald: ik weet waar de koffie oké is.
Ik weet waar mijn bed staat, hoe ik er terug kan komen en hoe de centrale stad in elkaar zit.
Ik heb op eigen kracht uitgevonden hoe de metro werkt. Met een muntje dat je aanschaft voor 40 eurocent kun je eindeloos rondrijden en alle buitengewone metrostations bewonderen. Overigens, ik heb tot nu toe nooit last gehad van hoogtevrees. Maar hier, toen ik op de snelle roltrap stapte, het eind niet kon zien en het almaar duurde voordat ik dat wel kon (en durfde!) kreeg ik even een slap gevoel in de benen.
Ik krijg het Russisch alfabet in de vingers.
Ik heb een voortreffelijke rondvaart gemaakt en heb daarmee mijn plan voor morgen en zondag in grote lijnen rond. En met wat ik tot nu toe heb gezien staat Sint Peterburg geheel op zichzelf. Ik ken geen stad met zoveel mooie en verfijnde architectuur. Het gaat maar door, pand na pand, straat na straat. Elke superlatief zou de stad wat dit betreft tekort doen. Ik neem veel foto’s mee, die ik in mijn boek(en) van deze reis een plek zal geven.

De service is adequaat. Soms reageren de mensen wat blafferig. Ze zeggen één woord op commandotoon en kijken me daarbij vorsend aan. Dat krijg je nou door zo’n jarenlang rolmodel, dacht ik bij mezelf. Ik merk dat een vriendelijk glimlach het ijs al snel doet dooien.

Morgen opnieuw genieten in de Hermitage en zondag naar Petrograd, waar Peter de Groote zijn droom waar is gaan maken.