NOORD tot NOORD OOST (12)

De dagen snellen voorbij. Ik vraag me af waar al die weken dat ik al op reis ben, zijn gebleven. Mijn vijfde en laatste week breekt aan. En hoe!
Morgen is het dan zover. Dan scheep ik me in op het MS Vesterålen en bereis ik de Hurtigruten naar Bergen. Het lijkt me heerlijk relaxt om de komende 6 dagen te leven binnen de begrensde ruimte van een schip. De uitgebreide verkenningen te voet door allerlei steden hebben me veel opgeleverd, waaronder voeten die me vertellen dat ze voorlopig in de lucht gehouden willen worden.

Sint Peterburg, een stad vol verrassingen in architectuur, grachten en parken. Waar de mensen ernstig en uitbundig hun leven leven. En als het mooi weer is in groten getale in de Neva springen. Vier dagen heb ik er in mee kunnen leven, genoeg om een indruk te krijgen en een ontwakend verlangen te ervaren naar meer.

Toen terug naar Helsinki, een verkwikkende stad. Ook hier bleef de zomer bij me. 24C is voor de Finnen een hoge temperatuur, waar ze duidelijk van genieten op hun eigen rustige en ontspannen manier. Kenmerkend voor de Finse samenleving vind ik de tot in de puntjes verzorgde service op trein- en busstations en in de winkels. In Finland hoef ik me geen zorgen te maken over mijn veiligheid of dat iets toch anders uitpakt dan met me is afgesproken. Alles klopt steeds opnieuw. Ik kan er op vertrouwen en dat is een prettige constatering.
Op één van mijn ontdekkingstochten neem ik de tram. Onbewust volg ik mijn neus en sta ineens oog in oog met een mevrouw die een verzameling geurende kruiden op haar schoot houdt. We maken contact en hebben het over de geurige inhoud van haar tas. Even later ben ik bezig met mijn neus alles te besnuffelen en wisselen we recepten uit. Contacten zijn hier snel gelegd. Ik ervaar een nieuwsgierige betrokkenheid bij de mensen. Ze stellen vragen en vertellen. Ik kom heel wat aan de weet in Helsinki en daarna op mijn reis naar Kirkenes aan de Barentszzee.

De trein brengt me naar Rovaniemi, een plaatsje op de Poolcirkel. Daarna volgen twee dagen met de bus. In Inari, waar ik overnacht, zet de chauffeur me af voor mijn hotel. Hij rijdt daarvoor een stukje om, maar doet het graag. De hoteleigenaar vindt het onzin dat ik de volgende ochtend naar de bushalte wil gaan. Hij belt de maatschappij dat ze me van het hotel komen halen..Ik reis met de nationale busmaatschappij en de afstand die de chauffeur aflegt beslaat honderden kilometers. Ik ben er verbijsterd over dat deze extra service hier vanzelfsprekend is. Het tekent de Finse samenleving.

Het Lapse landschap vind ik prachtig. Heuvels, lage bergen afgewisseld met grote meren en eindeloze in hoogte en dichtheid variërende bossen. Het land lijkt leeg, maar als je goed kijkt zie je overal houten huizen aan het water of verscholen in het groen. Rendieren en een enkele eland lopen over of naast de weg. Beren, wolven en lynxen houden zich dichter bij de Russische grens op, vertelde mijn buschauffeur vanmorgen.
Vandaag was het een luxe busreis. Ik was de enige passagier op de laatste 180 kilometer en kon gezellig met de chauffeur kletsen en onderweg koffie drinken. Hij zocht uit waar mijn hotel in Kirkenes is gelegen en zette me, een goede vaart wensend, voor de deur af.

En dan nog dit: de president van Finland is een vrouw, de premier is een vrouw en de minister van financiën is een vrouw.
En alle Finnen spreken Engels, omdat bijna niemand buiten Finland Fins spreekt.
En in Inari (en bijna overal in Lapland) komt het kraanwater meteen uit de rivier. Je kunt het ook direct uit de rivier drinken.

Morgen verlaat ik het meest noordelijke punt van mijn reis en wend ik mij naar het zuiden.