amazing.bz

ONTMOETINGEN

Ook op deze reis kom ik veel mensen tegen. Mensen (mannen en vrouwen) die spontaan een praatje beginnen. "Waar komt u vandaan? Aaah Holanda, football". Meestal vragen ze hoe ik het vindt in Burgos, Hervas of waar ik ook ben. Goed voor mijn Spaanse woordenschat. Dat ik zoveel mogelijk de El Pais lees en braaf mijn dagelijkse lesje "Cat Spanish" doe via de app van de Cats Academy helpt ook.
Naast het leren van een taal vind ik mensen ontmoeten zo ie zo een fijne bezigheid. Het geeft me vaak een andere kijk op allerlei zaken en daarmee breid ik stukje bij beetje mijn beeld van de werkelijkheid uit. Mensen tegen komen is iets van alledag . Ik hoef er niets voor te doen, het is vanzelfsprekend. Maar soms gebeurd er iets onallerdaags. Zo ook in Burgos. 
In een van de hoosbuien sta ik aan een drukke weg te wachten tot het voetgangerslicht op groen springt. Ik heb gelukkig een flinke paraplu bij me waar ik het aardig droog mee weet te houden. Er staat een horde mensen te wachten en als we beginnen aan de oversteek heb ik ineens een gast onder mijn plu. Hij vraagt in het engels of het oké is en stelt zich voor. Komt uit Warschau en in een vluchtige blik zie ik dat hij een geruite blouse, stevige wandelsandalen en een stok draagt. Op pelgrimstocht naar Santiago, stel ik hardop vast. Hij knikt. Ik stel me voor en dan zijn we aan de overkant. Daar staan we even stil en nemen we afscheid. Hij bedankt me voor de droge oversteek en kijkt me met vrolijke ogen aan. Er is even echt contact, een moment van verbondenheid. Dan zwaait hij en scheiden onze wegen. Maar die heldere lichtgrijsblauwe ogen met een intense blik van vrolijke erkenning heb ik meegenomen en vergezellen me op mijn reis.

Gisteren maakte ik een ontdekkingstochtje door de bergen rondom Hervas. De weg was smal en bochtig met prachtige vergezichten, grote kastanjebossen, enorme weidegronden met kurkeiken en steeneiken. En overal de geur van Myrthe. De weggetjes waren goed met enkele stukken die broodnodig onderhoud behoeven. Op ongeveer driekwart van de afstand was de weg afgesloten met een grote, aan duidelijkheid niets te wensen overlatende mededeling: Verboden door te rijden. Er werd geen omleiding aangegeven. 
Het was vlak voor een piepklein dorpje in het nergens. Wat nu? Terugrijden vond ik geen optie. Vlak voor de afsluiting was een smal weggetje dat het dorp inging en dat uitkwam op een grote ruimte tussen de huisjes. Daar stond een bankje en ja hoor, daar waren drie oudere mannen met elkaar aan het kletsen. Ik parkeerde de auto en stapte op hen af. Ik legde uit dat ik onderweg was naar Aldeanueva del Camino maar werd tegengehouden door de wegafzetting. Er ontstond een discussie waarna één van de mannen mij uitlegde dat er een oplossing was maar hoe dat dan moest ontging me totaal. Toen wenkte hij me en liep naar mijn auto, stapte in en reed met mij ongeveer 2 kilometer over de afgezette weg, waarna er een zijweg kwam die me alsnog naar de route zou terugbrengen. Onderweg kwam ons een terreinwagen tegemoet en de bestuurder maakte een stopteken. Via de geopende raampjes legde mijn bijrijder uit wat er aan de hand was. Toen mochten we door. "Dat is de sheriff " zei hij lachend. "Hij kent mij en daarom mogen we door". Ik geloofde het meteen. Na twee kilometer stapte hij uit. Het was bloedheet op die stoffige weg zonder enige schaduw. De man was al aardig op leeftijd. "Geen probleem, ik wandel lekker terug. Goede reis verder". 

Ooit een scarabee ontmoet? 's Morgens na het ontbijt leg ik iedere dag even aan bij de cafetaria op mijn huisjesterrein. Loreto, de beheerder/manusjes van alles, begroet mij steeds met een vrolijk: hoe gaat het vandaag? Op woensdagochtend is de ruimte verlaten als ik binnenkom, er ligt alleen een groot spartelend insect op zijn rug. Voorzichtig zet ik hem op zijn pootjes. Het blijkt een enorme tor/kever te zijn. Ik zet hem buiten neer en maak een foto op een suikerzakje om de grootte aan te geven. Ik weet niet met welk dier ik te maken heb, maar zie wel dat het geen vliegend hert is. Deze gaat gewei-loos door het leven. De foto zet ik op Facebook en vrijwel direct krijg ik uit twee verschillende bronnen een terugkoppeling dat dit een scarabeekever is. Nog nooit eerder ontmoet. Mooi beestje overigens.

Er lopen meer dieren door mijn waarneming. Als ik sta te schilderen bij het stuwmeer loopt een grote kudde geiten mijn beeld binnen. Zonder herder of hond. Dat hoeft hier ook niet, de weidegronden zijn zo groot dat de dieren er vrij kunnen leven. Ze eten wat van het dorre gras en andere kruiden en drinken massaal uit het meer. Aan mij besteden ze geen enkele aandacht. Ik ben kennelijk een geaccepteerd onderdeel van hun leefwereld. Ik begrijp nu ook waarom de verse ambachtelijk gemaakte geitenkaas hier zo heerlijk is.

Morgen gaat mijn reis verder naar Soria. Om de rit te onderbreken doe ik Segovia aan.