NAAR SPANJE!
VOOR EEN SCHILDERACHTIGE REIS
Soms zit het mee en soms is het toch anders. Dat merk je pas als je er bent en dan blijken verwachtingen en de realiteit onverenigbaar met elkaar te zijn. Zo ook tijdens mijn eerste week. Wifi was een groot goed. In Burgos praktisch onvindbaar. Gelukkig is er ook nog Facebook waarmee ik mijn indrukken in telegramstijl kon delen. Maar nu, hier in wat je zou kunnen noemen de middle of nowhere, werkt de boel als een speer.
DE REIS
 |
| Klaar voor de reis |
Op donderdagmiddag vertrok ik met de auto naar het zuiden. Volgeladen met schildermateriaal, enige leeftocht en vakantiekleding. Eerste stop: Maastricht, overnachten bij mijn zeer gastvrije vriendin. Er wachtte mij een heerlijk maal en een opgemaakt
bedje.
 |
| Heerlijke verse viscurrie |
De volgende ochtend om 6.00 uur fluisterend afscheid genomen. Het was duidelijk dat Maastricht nog in diepe slaap verkeerde. Alert ging ik op weg naar Parijs. Als de voortekenen niet bedrogen ging het een spannende dag worden omdat de reservering voor de autotrein nogal amateuristisch (hetgeen een understatement is) was afgehandeld door de Treinreiswinkel. Ik had ontdekt dat de Franse Spoorwegen een dienstregeling hebben waarin je je auto kunt afleveren in Parijs waarna zij zorgen dat deze de volgende dag op de gekozen bestemming afgehaald kan worden. Zelf kun je dan in de tussentijd met de trein of anders naar die bestemming reizen. Dat leek mij een heerlijke oplossing. Helaas is deze service nog niet via internet rechtstreeks met de SNCF te regelen. Dus bestelde ik mijn retourtickets naar Biarritz bij de Treinreiswinkel. Dat was meteen de laatste keer. Ondanks telefonische navragen bleven de tickets weg. De communicatie daarover was uitermate onbevredigend. Uiteindelijk lieten ze me weten dat ik met een code in een automaat bij de Franse Spoorwegen de tickets zelf uit kon printen. Daar moest ik het me doen. Zonder enige informatie over waar, hoe en hoeveel tijd dat ging vragen vertrok ik. Het voelde als een sprong in een schemergebied.
Het weer was mooi, de drukte viel mee, de weg was goed, kortom het zag er allemaal zonnig uit. Ik herinnerde me het Gare de Bercy als een verlaten station ergens een stukje achter het Gare de Lyon weggemoffeld op een braakliggend rangeerterrein en was benieuwd waar ik die automaat zou vinden. Onderweg permitteerde ik me om twee keer een pauze te nemen, de laatste bij Assevilliers, zo'n 120 km voor Parijs. Er was tijd genoeg om alles op mijn dooie gemak te onderzoeken en fluitend reed ik verder tot ik op ongeveer 30 km voor Parijs in een Bouchon (file) terechtkwam. Het was 10.30 uur en mijn TGV naar Biarritz vertrok pas om 14.28. Ik maakte me geen zorgen, totdat ik één uur later nog steeds in de file stond en misschien een kilometer of 2 was opgeschoten. Toen ik eindelijk door kon rijden was het 13.08 uur. Het ging er om spannen. Hoe snel zou ik de auto kunnen afleveren en hoeveel tijd zou het minimaal kosten om naar het Gare de Montparnasse te komen? Ik voelde de druk toenemen. In Parijs ging alles goed totdat ik een afslag te vroeg rechtsaf ging. De moed zonk me in de schoenen, maar met wat behendig manoeuvreren kwam ik weer op de route en reed ik de auto linea recta naar de slagboom. Ik vermoed dat ik er nogal verwilderd uitzag want toen ik naar de automaat vroeg wees een spoormevrouw me vriendelijk de snelste weg. Ik herkende het hele station niet meer. Wat toen een verlaten plek was waar je je auto ergens tussen het gras parkeerde was nu een geoliede afhandeling gekomen me professionele medewerkers. Ik de hal stonden massa's automaten.Welke moest ik in hemelsnaam hebben. Ik had nog 30 minuten om mijn trein te halen. Toen zag ik iemand iets op een groot digitaal toetsenbord op het scherm van één van die machines typen. Ik rende erheen en verdomd, het bleek te werken. Ik typte de code in en mijn naam( 2 x want ik de haast maakte ik een typefout), drukte op een knop en de tickets rolden er achter elkaar uit. Geweldig.
Op een hol terug naar de auto die nog steeds voor de slagboom stond, de tickets aan de vriendelijke dame gegeven, mijn reisspulletjes voor de nacht eruit gehaald. Op de auto was de bestemming al aangegeven en de antenne losgedraaid. Sleutel afgegeven en naar een taxi gehold. De chauffeur stelde me gerust dat we het gingen halen. Ik had toen nog precies 20 minuten. Hij ging er als een speer vandoor. Ik had nog 3 minuten toen ik het perron op stormde. Mijn plek was gereserveerd in het eerste treinstel, dat doorging naar Biarritz. Het achterste bleef staan in Bordeaux. En zo'n trein is dan heel erg lang. Ik stapte in en de automatische deuren sloten zich meteen. Met mijn temperatuur had ik op dat moment een heel huizenblok in een winters Moskou kunnen verwarmen. Het nachtmerrie-achtige gevoel bleef nog een tijdje bij me hangen en maakte langzaam plaats voor een verbluft gevoel dat ik het echt had gehaald.
Toen we in Bordeaux kwamen was mijn temperatuur gedaald tot normaal en bij het uitstappen in Biarritz was ook mijn mentale rust terug. De wandeling naar de Campanile, flink tegen een bult op, deed me goed. Het hotel was sfeerloos en het eten had weinig smaak, het uitzicht weinigzeggend, maar ik heb er geslapen als een roos.
De volgende ochtend lekker rustig doorgebracht en tegen 12.00 uur de Prius afgehaald en doorgereden naar Hondaribbia, een stadje net over de Spaanse grens. Langs de boulevard naar het centrum gewandeld en met een paar tapas mijn aankomst in dit hartveroverende land gevierd.
Omdat ik pas de volgende dag in mijn appartement in Burgos terecht kon prikte ik met dichte ogen op de kaart en besloot daar te overnachten. Larraga heette het dorp dat diep in Navarra ligt.
Het weer was mooi, de drukte viel mee, de weg was goed, kortom het zag er allemaal zonnig uit. Ik herinnerde me het Gare de Bercy als een verlaten station ergens een stukje achter het Gare de Lyon weggemoffeld op een braakliggend rangeerterrein en was benieuwd waar ik die automaat zou vinden. Onderweg permitteerde ik me om twee keer een pauze te nemen, de laatste bij Assevilliers, zo'n 120 km voor Parijs. Er was tijd genoeg om alles op mijn dooie gemak te onderzoeken en fluitend reed ik verder tot ik op ongeveer 30 km voor Parijs in een Bouchon (file) terechtkwam. Het was 10.30 uur en mijn TGV naar Biarritz vertrok pas om 14.28. Ik maakte me geen zorgen, totdat ik één uur later nog steeds in de file stond en misschien een kilometer of 2 was opgeschoten. Toen ik eindelijk door kon rijden was het 13.08 uur. Het ging er om spannen. Hoe snel zou ik de auto kunnen afleveren en hoeveel tijd zou het minimaal kosten om naar het Gare de Montparnasse te komen? Ik voelde de druk toenemen. In Parijs ging alles goed totdat ik een afslag te vroeg rechtsaf ging. De moed zonk me in de schoenen, maar met wat behendig manoeuvreren kwam ik weer op de route en reed ik de auto linea recta naar de slagboom. Ik vermoed dat ik er nogal verwilderd uitzag want toen ik naar de automaat vroeg wees een spoormevrouw me vriendelijk de snelste weg. Ik herkende het hele station niet meer. Wat toen een verlaten plek was waar je je auto ergens tussen het gras parkeerde was nu een geoliede afhandeling gekomen me professionele medewerkers. Ik de hal stonden massa's automaten.Welke moest ik in hemelsnaam hebben. Ik had nog 30 minuten om mijn trein te halen. Toen zag ik iemand iets op een groot digitaal toetsenbord op het scherm van één van die machines typen. Ik rende erheen en verdomd, het bleek te werken. Ik typte de code in en mijn naam( 2 x want ik de haast maakte ik een typefout), drukte op een knop en de tickets rolden er achter elkaar uit. Geweldig.
Op een hol terug naar de auto die nog steeds voor de slagboom stond, de tickets aan de vriendelijke dame gegeven, mijn reisspulletjes voor de nacht eruit gehaald. Op de auto was de bestemming al aangegeven en de antenne losgedraaid. Sleutel afgegeven en naar een taxi gehold. De chauffeur stelde me gerust dat we het gingen halen. Ik had toen nog precies 20 minuten. Hij ging er als een speer vandoor. Ik had nog 3 minuten toen ik het perron op stormde. Mijn plek was gereserveerd in het eerste treinstel, dat doorging naar Biarritz. Het achterste bleef staan in Bordeaux. En zo'n trein is dan heel erg lang. Ik stapte in en de automatische deuren sloten zich meteen. Met mijn temperatuur had ik op dat moment een heel huizenblok in een winters Moskou kunnen verwarmen. Het nachtmerrie-achtige gevoel bleef nog een tijdje bij me hangen en maakte langzaam plaats voor een verbluft gevoel dat ik het echt had gehaald.
 |
| uitzicht uit de Campanile Biarritz |
De volgende ochtend lekker rustig doorgebracht en tegen 12.00 uur de Prius afgehaald en doorgereden naar Hondaribbia, een stadje net over de Spaanse grens. Langs de boulevard naar het centrum gewandeld en met een paar tapas mijn aankomst in dit hartveroverende land gevierd.
Omdat ik pas de volgende dag in mijn appartement in Burgos terecht kon prikte ik met dichte ogen op de kaart en besloot daar te overnachten. Larraga heette het dorp dat diep in Navarra ligt.
1 opmerking:
Het is weer treffend verteld! Het werkt op mijn lachspieren. En ik zit t lachend voor te lezen aan de meiden en zij zeiden: Charry moet een boek schrijven! Liefs en geniet!
Een reactie posten