amazing.bz

BURGOS

De flat kent vele geluiden. Als ik wakker word blijf ik er een tijdje naar luisteren. Het is vandaag een feestdag en de meeste mensen hebben vrij, maar ik hoor sommige buren al vroeg vertrekken. Net zoals Elena, mijn verhuurmevrouw, werken er natuurlijk meer mensen in continudiensten. Elena werkt in het ziekenhuis en draait nachtdiensten vertelde haar partner me. Ik zal haar niet ontmoeten.
Na het ontbijt wandel ik de stad in om de feeststemming te peilen. Het Fiesta de Pedro en Pablo duurt een hele week, maar de winkels zijn alleen vandaag dicht. Er is veel volk op de been en het centrum is versierd met bloemen en wimpels. Het is fris en soms regent het een wijle. "Iers weer" noem ik dat. Je zou het ook druilerig weer kunnen noemen. De mensen trekken zich er niets van aan en zitten onder hun paraplu op terrasjes.

Ik ken Burgos al een beetje en ervaar het als een gezellige Spaanse provinciestad met een eigen karakter. Het heeft een paar bezienswaardigheden waaronder de karakteristieke en wonderlijk mooie kathedraal, de rivier Alarcon die dwars door de stad loopt en voor veel aantrekkelijk groen zorgt, de Middeleeuwse toegangspoort en het fraaie Plaza Mayor. Ik wandel graag op de Paseo

Paseo Espelejo

Espelejo die omzoomt is door grote oude bomen, merkwaardige standbeelden en heel veel bankjes. Elke dag kun je hier de pelgrims aanschouwen die onderweg zijn naar Santiago de Compostela. 
De aantrekkelijkheid om Burgos als doel te kiezen om te schilderen geldt niet zozeer de stad als wel het omringende landschap. Om buiten te schilderen heb ik droog weer nodig en dat is er voorlopig niet. Ondanks deze kleine handicap vermaak ik me uitstekend. 

Een ander motief om voor Burgos te kiezen is dat er vrienden van mij wonen. Daar kan ik nu meer tijd aan besteden wat zij erg leuk vinden. Zo komt het ervan om een oude belofte waar te maken en een bezoek te brengen aan het beroemde klooster van de Cisterciënzer nonnen, Las Huelgas. Maite kan me veel vertellen over de kerkelijke en politieke invloed en macht die dit klooster altijd heeft gehad. 
Zodra ik meld dat ik in de stad ben wordt ik te eten genodigd. Miguel kookt graag en wat op tafel komt is uitermate smakelijk. Pablo, hun zoon, zit op de middelbare school en spreekt inmiddels beter Engels dan zijn ouders. Met hen praat ik veel Spanglish en dat gaat prima. 
We praten over alle crisissen in hun land, hoe mensen moed houden en ook hoe gelaten de ze zijn. Zij ervaren dat de mensen bang zijn in opstand te komen, dat bevolkingsgroepen tegenover elkaar komen te staan en er misschien weer een burgeroorlog zal uitbreken. De ervaringen uit het verleden zitten nog vlak onder het oppervlak.

Mijn flat ligt in een klein buurtje dat mij terug doet denken aan de tijd dat ik aan de rand van de Jordaan in Amsterdam woonde. Volkse types, vriendelijke mensen met iets terughoudends in hun blik. Ik blijf elke voorbijganger een vriendelijk goeden dag toewensen en dat heeft effect. uiteindelijk krijg ik wat meer contact en merk dat men wel nieuwsgierig is wie die mevrouw toch is en wat ze hier doet. 
In de buurt zijn tal van kleine winkeltjes met uitgelezen spullen voor het dagelijks gebruik. Een kleine super zit om de hoek. Miguel en Maite wonen vier minuten lopen bij mij vandaan en als ik naar hun appartement wandel kom ik vijf cafe's tegen, allemaal met WiFi, die het niet doet. 
De straat waaraan mijn flat ligt is smal. Aan twee kanten een stoep met een parkeerstrook en in het midden eenrichtingsverkeer. De mensen wonen dicht op elkaar. 's Avonds laat iedereen de luiken zakken.

Elke dag check ik het weer. Naarmate de dagen verstrijken zie ik mijn hoofddoel oplossen in het niets. Elke dag ook maak ik een plannetje om iet te ondernemen en zo wandel ik heel Burgos door, ga naar een museum, zie een expositie in de toegangspoort, bezoek een winkel in schildermateriaal en kijk bij tijd en wijle naar voorbijkomende muziekgezelschappen met schetterende trompetten en grote verkleedpartijen. Op één van mijn tochten zie ik een stoeprand over het hoofd. Ik heb de vaart erin en mijn smak tegen de kleine keitjes mag er dan ook zijn. Het is altijd weer een vreemde ervaring als je merkt dat je jezelf niet meer onder controle hebt en de zwaartekracht het overneemt. Ik stuit mijn val met een knie en de muis van mijn hand en lig plat op mijn buik op de stoep. Er is niemand op straat. Voel me net een walrus met twee van die onmogelijke voorpootvinnen. Ik ben wel een beetje van de kaart en wil het liefst nog maar even blijven liggen, maar dan is er ineens een helpende hand. Een hele oude engel is op een even oude fiets uit de hemel komen afdalen en hij begint me overeind te helpen, maar ik wil eerst weten of dat wel kan. Die knie doet verrekte pijn en mijn hand en pols hebben ook een opdonder gehad. Ik probeer of alles nog beweegbaar is en dan, met veel gedoe vind ik de kracht om samen met hem weer in verticale stand te komen. Het ziekenhuis ligt uitnodigend voor me, maar ik besluit dat dat niet nodig is. Ik zie tegen al die rompslomp op die dat ongetwijfeld met zich mee gaat brengen in de communicatie met het Nederlandse verzekeringswezen. Ik doe een paar stappen en als ik overeind blijf is mijn engel gerustgesteld. Hij wil met me mee lopen, maar een paar stappen verder voel ik dat ik het alleen ga redden. Ik bedank hem uitvoerig en loop langzaam, goed oplettend naar mijn onderkomen. De volgende dag koop ik een tube Arnica die mij de komende dagen van de pijn af zal helpen. Tja, dat krijg je er nu van als je onvoldoende in het hier en nu bent.

In plaats van een verbetering vindt er een weersverslechtering plaats. Zwarte luchten, zwaar onweer en onvoorstelbare hoeveelheden water maken dat ik geregeld een schuilplaats zoek. De temperatuur daalt verder naar 12C. Op de tv zie ik dat ik er nog goed vanaf ben gekomen. Op vrij korte afstand zijn er grote hagelstenen gevallen die een laag van 20 tot 25 centimeter op velden, huizen en wegen hebben achtergelaten. Grote schade aan fruit- en groenteoogsten, overstromingen in heel midden Spanje. De beelden van een flinke ramp rollen over het beeld. 
Met een weersverwachting die verbetering beloofd vertrek ik na vijf dagen uit Burgos, op weg naar Hervas. Onderweg, in de buurt van Salamanca, zijn ze nog druk bezig de grote weg vrij te maken van de modderstromen.

De lucht is blauw, de zon schijnt volop en de temperatuur is weldadig als ik arriveer bij mijn casita in het dorp aan de voet van de bergen.